බස් ජැක්

 බස් ජැක්

මගෙ නම සෙව්වන්දි. මේ සිද්ධිය උනේ මං A/L  ක්ලාස් යන කාලෙ. ඒ කාලෙත් මං කෙට්ටුයි(ගොඩක්ම නෙමේ) සාමාන්‍යයෙන් අනිත් අයට වඩා සුදුයි. කොල්ලො කීප දෙනෙක්ම ඒ වෙද්දිත් මගෙ පස්සෙන් ආවා. ඒත් මගේ හිතේ ඒ දේවල් ගැන කිසිම ආසාවක් තිබුනෙ නෑ ඒ කාලෙ. මට ඕනිකම තිබුනෙ කොහොම හරි හොඳට එක්සෑම් පාස් වෙලා මෙඩිසින් යන්න. ඉතින් ඔය කාලෙ මං කොහොමත් පුරුද්දක් විදිහට ගෙදරින් පිට තැන් වල ටොයිලට් වලට යන්නෑ. ඉස්කෝලෙ ගියත් එහෙමයි. හවස පන්ති තිබුණත් මං චූ බර තද කරගෙනම ඉන්නවා ගෙදර එනකන්. සමහර දවස් වල ගෙදර ආපු ගමන් ඇඳුම්වත් මාරු නොකර  දුවන්නෙ චූ දාන්න. ටියුශන් ක්ලාස් වලත් එහෙමයි.
මේ කියන දවසෙත් උදේ පාන්දර 5ට විතර මං ලෑස්ති වෙලා පාරට ආවෙ ක්ලාස් යන්න බස් එක ගන්න. ඒ වෙද්දිත් පරක්කු වෙලා තිබුනෙ. මොකද එදා ක්ලාස් එක පටන් ගන්න කලින් පේපර් එකක් කරන්න තිබුනා ක්ලාස් එකට ගිහින්. ඉතින් කොහොමහරි නුගේගොඩින් බැහැලා ක්ලාස් එකට යනකොටත් සීතලට මට චූ බර හැදෙනවා. ඒක මට පුරුදු දෙයක්. ඇහැලියගොඩ ඉඳන් නුගේගොඩට පොඩි දුරක් නෙමේනෙ තියෙන්නෙ.
ඉතින් වෙනදා වගේම එදත් ක්ලාස් එකේ වැඩ ටික කෙරුනා. කොහොම හරි එදා මට සර් කියලා දීපු පාඩම හරියට තේරුනේ නෑ. ඉතින් මං හවස ඉන්ටවල් එකේ කැන්ටිමට යන්නැතුව ක්ලාස් එකේමයි හිටියේ ඒ නෝට් එක ආයෙ බල බල. ඒ වෙද්දි නම් උදේ හැදුන චූ බර හොඳ ගානට වැඩිවෙලා කකුල් වලින්  තද කරන් තමයි හිටියෙ. මං එළියට ගියෙ නැති හන්දා මගෙ යාලුවා ශලිනි මට කිරි පැකට් එකක් ගෙනත් දුන්නා.
"හා හා මදැයි ඔය වැඩ කලා. මේක බීලා ඉන්නවා. නොකා නොබී ගෑස්ට්‍රික් හදාගන්නද යන්නෙ..."
"අනේ තැන්ක් යූ හලෝ මට මේක අදම බලලා ඉවර කරන්න ඕනි. නැත්තන් වැඩ ගොඩගැහෙනවා."
කිරි පැකට් එක බිව්වට පස්සෙ චූ බර තවත් වැඩි උනා. අම්බෝ හොඳ ගණන් චූවට🙊. ඒත් මං ඉවසගෙන ක්ලාස් එක ඉවර වෙනකම්ම හිටියා. එතකොට හවස 6ටත් වෙලා. පැය 12ක් විතර මං චූ බරේ ඉඳලා. ඒත් මං ඒකට යටිහිතින් ආසාවක් තිබුනා. පස්සෙ අපි බස් එක ගන්න තැනට යනකොට ශලිනිගෙ බෝයිෆ්‍රෙන්ඩ් හම්බුනා. ඒ දෙන්නා කතාකරන්න ගත්තම ඉතින් වෙන දේ මං හොඳට දන්න නිසා ශලිනිට කියලා මං තනියම ගිහින් නැග්ගා බස් එකකට. මොකද මට වෙලාව කියන එක තත්පරයක්වත් නාස්ති කරන්න හිතුනෙ නෑ. ඒ වෙලාවෙත් පාඩම් කරන්න ඕනි.(ඒ කාලෙ). අනික ඒ වෙද්දිත් මට හොඳටම චූ බරයි.
ඉතින් සෙනග හිටියත් ගණන් ගන්නැතුව මං ආපු පළවෙනි බස් එකේම නැග්ගා. නිවාඩු දවසක් උනත් බස් අඩු නිසාද මන්දා එදා මහරගමින් සෑහෙන්න මිනිස්සු නැග්ගා. ඒ වෙද්දිත් මං හිටියෙ ශීට් එහෙකට තදවෙලා. බස් එකේ ලයින් දෙහෙකට ඉන්නත් බැරි තරම් සෙනග. ඔය අතරෙ මට තේරුණා ටිකක් මහත මනුස්සයෙක් මගෙ පිටිපස්සට හේත්තු වෙනවා. මීට කලිනුත් ඔහොම මිනිස්සු හේත්තුවෙන්න ආපු දවස් තිබ්බට ඒ හැම දවසකම වගේ මගෙ යාලුවො ළඟ හිටපු හන්දා මං බේරිලා තියෙනවා. ඒත් අද තමයි තනියම යද්දි මෙහෙම උන පළවෙනි දවස. මොනවා කරන්නද මාත් එහෙමම දන්නෑ වගේ හිටියා. ඒ අස්සෙ චූ බරත් හොඳටම වඩියි.
ඔහොම ඉද්දි සෙනග එහාට මෙහාට වෙලා මං ආයෙ ශීට් එහෙක කෙලවරකට සෙට් උනා. කොන්දොස්තර එහාට මෙහාට යද්දි මගෙ චූව හරියටම ශීට් එකට තද වෙනවා. මට ඉන්න බෑ චූ බරත් එක්ක තද වෙද්දි. ඒ අස්සෙ අර මනුස්සයා ජැක් ගහගෙන මගෙ පස්සෙ ඇතිල්ලෙනවා. මං සාමාන්‍යෙන් ටිකක් හිර ඩෙනිම් තමා අඳින්නෙ. ඉතින් අරූගෙ පොල්ල මගෙ තට්ටම් දෙක අතරට තද වෙනව හොඳටම තේරුනා. ඔහොම ටික වෙලාවක් යද්දි ඌ තව වැඩිපුර තදවෙන්න ගත්තා. මට ඉවසගන්න බැරුව චූ බින්දුවක් ලීක් උනා එවෙලේ... ඒ මිනිහා වංගුවක් එද්දිමයි තද වෙන්නෙ. ඉතින් අර ශීට් එකේ යකඩ ඇන තියෙන තැනට අහුවෙලා චූව හොඳටම මිරිකෙනවා. මට කඳුලුත් ආවා. කොහොම ඉවසන්නද දෙයියනේ... මං බැරිම තැන බලෙන් පස්සට උනා ඕනි දෙයක් වෙන්න කියලා. එතකොට ඒ මිනිහගෙ පොල්ල තවත් මගෙ පස්සට තද උනා. පස්සෙ තමයි මට තේරුනේ එහෙම කලාම මිනිහා මං ඒකට කැමැත්තෙන් එහෙම කලා කියලා හිතන්න ඇති කියලා.
ඉතින් ඊළඟ වංගුවෙදි මට තවත් පස්සට වෙලා ඉන්න බැරි උනා. ඒ මිනිහා හයියෙන් තල්ලු උන පාරට මගෙ චූව හයියෙන් ශීට් එකේ ඇනුනා. ඒ පාර නම් මට චූ ගියා පොඩ්ඩක්. මට ඇඬුනා. පුදුම අසරණකමක් දැනුනේ... එවෙලේම තද කරගත්තෙ නැත්තන් කලිසමෙත් පැල්ලමක් එන ගානට චූ යනවා. තවත් නම් ඉවසන්න බෑ කියලා තේරුන නිසා මං බෙල් එක ගහලා ඊළඟ හෝල්ට් එකෙන් බැස්සා. බලනකොට තාම අවිස්සාවෙල්ලෙ. ගෙදර යන්න නම් තව බස් එහෙකට නගින්නම වෙනවා. ඒත් එක්කම මං හිතපු නැති විදිහට අර මනුස්සයත් එතනින්ම බැහැලා මං ළඟට ආවා. මං හොඳටම බයවෙලා හිටියේ. ඒ මදිවට චූ යන්නම එනවා. ඒ වෙනකොටත් මගෙ පෑන්ටිය තෙත් වෙලා හොඳටම. මට ටවුන් එක පේන මානෙ තිබුන නිසා මං ඒ පැත්තට යන්න පටන්ගත්තා. මොකද බස් එකෙන් බැහැපු තව මනුස්සයෙක් ඇරෙන්න වෙන කිසිකෙනෙක් එතන හිටියෙත් නෑ.

යන ගමන් මං හැරිල බලනකොට අර මනුස්සයත් මගෙ පස්සෙන්ම එනවා. මට එක විදිහකට ඇවිදින්නත් බෑ. කලවා දෙකෙන් චූව තදකරගෙන අමාරුවෙන් තමයි ඇවිද්දෙත්. ඒත් චූ යන්නම එනවා දෙයියනේ.. බඩත් කොර වෙලා. බැරිම තැන අතිනුත් තද කරගෙන වේගෙන් යන්න ගත්තා. ඒත් අර මනුස්සයා පස්සෙන් එනවා. ඌ හිතන්න ඇති බස් එකෙ උන දේයි මං දැන් යන විදිහෙනුයි මාත් ඒ ජාතියෙ කෙල්ලෙක් කියලා. මම චූ බර තද කරන් ඉන්නවා කියල ඌ දන්නෑනෙ.
මට වඩා වේගයෙන් ඌ මට ළං වෙනවා කියලා තේරුනා. ටවුන් එක පේන මානෙ උනත් ඒ හරියෙ පාරෙ ලයිට් එකක්වත් තිබුනෙ නෑ. එකපාරටම ඌ මගෙ උරහිසින් අල්ලලා මාව නතර කරගත්තා.
"නංගි කොහෙද මේ හදිස්සියෙ යන්නෙ? බස් එකේදි හම්බුන සැප මදිද"
මං මුකුත් නොකියම ගස්සගෙන යන්න හදද්දි ආයෙ මගෙ අතින් තද කරලා අල්ලගත්තා.
"අනේ අයියෙ ප්ලීස් මට කරදර නොකර යන්න දෙන්න"
"ඒ මොකටද, උඹටත් තව සැප ඕනි වෙලානෙ ඔය ඇඹරෙන්නෙ."
"අ....නේ අයියෙ මං එහෙම කෙල්ලෙක් නෙමේ, මට... මට හොඳටම චූ බරයි.... අනේ මට ඉවසන්න බැරිම තැනයි... බ..ස්....එකෙන් බැස්...සෙ"
මං බැගෑපත් උනා. මං හොඳටම බයවෙලා හිටියෙ, හරියට වචන පිටවුනෙත් නෑ. ඒ අස්සෙ චූ යන්න නොදී නවත්‍තන් හිටියෙත් පුදුම අමාරුවෙන්.
"නොදකින් තමුසෙ මහ හුජ්ජ කෙල්ලෙක්නෙ. හුජ්ජ බරක් හන්දද මේ...  මදැයි මාත් සැපක් ගන්න හිතන් මෙතනින් බැස්සා. දැන් ආයෙ පලයන්කො තව බස් එහෙක"
ඌ වේගෙන් බැනගෙන බැනගෙන ගියා. හරි නම් මමයි උට බනින්න ඕනි ඒත් මට එවෙලෙ ඒ තරම් ආත්මශක්තියක් තිබ්බෙ නෑ. මං මුකුත් නොකියම ආපහු යන්න හැරුනෙ ප්‍රශ්නය එතනින් ඉවරයි කියලා හිතලා.
"ඔහොම ඉන්නවා පොඩ්ඩක්"
"ඇ... ඇයි අයි..යේ.."
"තමුසෙ නිසා මං බස් එකෙනුත් බැස්සෙ අපරාදේ ඒ හැමඑකටම මුල උඹේ ඔය චූ බරනෙ."
"අ...නේ... සො..රි අයියේ... මං..හිතල ක..."
මට ඉවර කරන්න ලැබුනෙ නෑ. මගෙ අත් දෙකෙන්ම එකපාරට ඌ අල්ලගත්තා. එතකොටත් එක අතකින් මං චූව තද කරගෙන හිටියෙ. ඒ අතත් ඇදල අරන් කකුලින් මගෙ එක කකුලකට ගැහුව කකුල් දෙක ඈත් වෙන්න. දැන් මගෙ කකුල් දෙකම ඈත් වෙලා අත් දෙකෙනුත් තද කරලා අල්ලගෙන ඒ මිනිහ බලාගෙන ඉන්නවා. මට කෑගහන්නවත් උනේ නෑ, එකපාරටම පයින් පාරක් වැදුනා කකුල් දෙක අතරට චූව පුපුරන්න වගේ. මට කඳුලු වැක්කෙරෙන්න ගත්තා.
"අනේ එපා අයියේ...."
තවත් හයියෙන් පාරක් වැදුනා හරියටම චූව යටට. ඒ පාරට මාව පොලොවෙන් ඉස්සුනා කකුල් දෙකෙන්... උදේ ඉඳන් හිර කරන් හිටියා. ඒත් තවත් නම් චූවට දරාගන්න බෑ. 3 වෙනි පාර වැදෙනකොට මගෙ ඇස් පියවුනා, එහෙමම ඩෙනිම දිගේ චූ වැක්කෙරෙන්න ගත්තා. එතකොට ඌ මගෙ අත් දෙක අතෑරියා. අත ඇරපු ගමන්ම මං අත් දෙකෙම්ම චූව අල්ලගෙන බිම දනගැහුවා. මට කවුරුත් ඒ වෙනකන් එතනට ගහලා තිබුනෙ නෑ. මට අමාරු වැඩිකමට හොඳටම ඇඬුනා. එතකොටම අර මිනිහා..
"දැන් හරිනෙ උඹෙ චූ බර..." කියාගෙන ආපහු හැරිලා යන්න ගියා.
මන් විනාඩි 10ක් විතර එහෙමම හිටියා. පස්සෙ අමාරුවෙන් නැගිට්ටෙ පාරෙ තව මනුස්සයෙක් එනවා දැකපු නිසා. කලුවරේ නිසා චූ ගිය බවක් කාටවත් පේන්නෑ. ඒත් මෙහෙම බස් එකේ යන්නෙ කොහොමද... හොඳවෙලාවට මං ළඟ බෑග් එකේ සෙන්ට් එකක් තිබුනා. ඒකෙන් කලිසම හැමතැනටම ඉහලා, වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා ලැජ්ජාව පැත්තකින් තියලා බස් එහෙකට නැග්ගා. දොර ගාවින් වැඩිය ඇතුලට ගියෙ නෑ ඉඳගෙන ඉන්න අයට පේන නිසා. ඒත් සමහරු දකින්නත් ඇති. සෙන්ට් එක නිසා චූ ගඳ නැතුව වතුර කියලා හිතෙන්න ඇති. කොහොම හරි මං ඇහැලියගොඩට එනකොට 9ටත් ළගයි. එතනින් බැහැලා පයින් ගෙදර ගිහින් ගෙදර අය දකින්න කලින් වොශ්රූම් එකට යන්න පුලුවන් උනා.
එදායින් පස්සෙ නම් කවදාවත් යාලුවො නැතුව තනියම බස් එකේ ක්ලාස් ගියෙ නෑ.


#walkatha #wala #වැල #වැලකතා  #වැලකතාලොව #කතා #හොට් #හොට්කතා #කෙටිකතා #සිංහල